VERS was op een zonnige zaterdag te gast op de set van Paradise Drifters, de nieuwe film van Mees Peijnenburg. De film werd gemaakt in het kader van het project ‘de Oversteek’, dat zich richt op de ontwikkeling en stimulering van filmtalent. De hoofdrollen in de film worden gespeeld door Jonas Smulders (Geen Koningen in ons Bloed, Niemand in de Stad), Tamar van Waning en Bilal Wahib (Mocro Maffia, Broeders). Paradise Drifters vertelt het verhaal van drie jongvolwassenen aan de rand van de samenleving, die een reis door Europa maken nadat jeugdzorg wegvalt.
Er waren meerdere sets gebouwd in een verlaten gebouw op het terrein van GGZ in Bennebroek. Deze locatie wordt vaker gebruikt als filmset, zo vond er op die dag ook een recce voor de nieuwe Baantjer plaats. De eerste set van de dag was het interieur van Chloe’s appartement in Barcelona, de hoofdlocatie van de film. Tussen shots door merk je dat de crew al langer met elkaar samenwerkt door het gegrinnik om de groep-chats en de rommelende magen. Tijdens de opbouw van het volgende shot legt Mees uit waar we zijn. Hij wijst naar de vloer en geeft aan dat dit geheel geïnspireerd is op Barcelona. “Nog maar twee dagen,” zucht hij, “zo ontzettend jammer. Nadat we terugkwamen van het draaien in Barcelona word je opeens heel anders wakker. Nu heb ik een adrenalinekick en wil ik niet dat het stopt.” De drie weken die de cast en crew al met elkaar hebben gedraaid begonnen in Amsterdam voordat ze doorreisden naar Marseille en Barcelona. Ondanks dat de laatste dagen weer in Nederland gedraaid worden kunnen ze zich door de sets nog af en toe in Barcelona wanen.
Nadat de scène is geschoten zoekt iedereen de laatste zonnestralen op voor de lunch klaar is. Volgens Tamar van Waning, wiens rol als Chloe haar debuutrol zal zijn, zijn de scènes die vandaag geschoten zijn een breekpunt in het verhaal voor haar karakter. “Chloe is een krachtig karakter in de film, maar nu moet ze Lorenzo om hulp vragen. Dit is moeilijk en nieuw voor haar en zorgt ervoor dat je als actrice even de diepte in moet. Jonas, die Lorenzo speelt, heeft veel meer ervaring terwijl het voor mij de eerste keer is, dus het is best pittig. Chloe is een intens karakter en je bent echt heel erg met jezelf of met je karakter bezig. Dit geeft een apart soort vermoeidheid naderhand en daar had ik me wel in vergist.”
Still uit Paradise Drifters © 2018 Pupkin
Tamar heeft nog geen eerdere acteerervaring en was eerst ook niet van plan om auditie te doen. “De vriendin van Mees heeft me in het programma Dream School gezien. Zij vond mij goed bij het karakter passen en zo werd ik gebeld met de vraag of ik auditie wilde doen. Eerst heb ik geweigerd maar toen heeft een hele goede vriend van mij gezegd dat ik gek was als ik het niet zou doen.” Na de eerste auditie durfde Tamar er nog niet veel van te denken. “Je wilt niet voor een teleurstelling komen te staan; pas bij de auditie met Jonas en Bilal voelde het als een mogelijkheid. Ik werd gebeld met het goede nieuws toen ik op vakantie was, maar pas bij de camera-test voelde het echt officieel.”
Tamar heeft ook veel gehad aan Jonas en Bilal tijdens de repetities en op de set. “We hebben veel samen gezeten met tekst leren bijvoorbeeld. Vaak komt Jonas ook zelf met input; het is fijn dat hij meedenkt en om de gedachtegang van een ander te horen. Je voelt zo ook de emotie van je tegenspeler wat je weer kan reflecteren op jezelf. We doen het echt met z’n allen en ik heb me er op verkeken hoeveel er komt kijken bij het maken van een film.” Jonas, die naast Tamar op het bankje in de zon zit, lacht hierom. “Ja, en dadelijk moeten we ook nog alle kuchjes en kreuntjes inspreken, dan zie je jezelf bezig op het scherm.”
Jonas heeft meerdere films en televisie series op zijn naam staan waaronder twee van regisseur Mees Peijnenburg; afstudeerproject Cowboys Janken Ook en de One Night Stand Geen Koningen in ons Bloed. Jonas vertelt: “Nadat Mees gekozen was voor Cinéfondation Résidence begon hij in Frankrijk met het schrijven aan Paradise Drifters. Dit is ongeveer twee jaar geleden en ik ben in de tussentijd ook nog naar Parijs gegaan om mee te schrijven en het karakter van Lorenzo te ontwikkelen.” Jonas speelt de jonge Lorenzo die samen met zijn broer op straat leeft. Hij kijkt zo op naar zijn broer dat Lorenzo hem ook begint te kopiëren. “Dit is natuurlijk heel doorzichtig maar naarmate de film vordert vind hij zichzelf meer.”
Mees Peijnenburg op de set van Paradise Drifters © 2018 Pupkin
Eigenlijk lijkt het karakter van Lorenzo veel op Tomas, een personage dat Jonas eerder speelde in de film Geen Koningen in ons Bloed. Dit gaf Mees tijdens de casting ook aan. “Mees zei: ‘Speel Tomas maar dan twee huizen verder’. Tevens heeft Lorenzo een hele andere achtergrond. Tomas zat vast in het systeem en Lorenzo meer aan de emotionele band met zijn broer. Waar Tomas meer dit is…” Jonas strekt zijn rug recht op, “is Lorenzo meer dit…” hij laat zijn schouders zakken. Jonas speelt vaker vanuit beweging om zijn karakters tot leven te laten komen. “Ik geloof heel erg dat als je vanuit beweging speelt, de woorden veel meer worden gevoeld. Ik heb voor deze rol ook mijn tand laten trekken om dit als een esthetisch element in te kunnen zetten. Het geeft ook meer een dissonante look en ik ga er ook echt voor als ik een karakter bouw.” Jonas zegt het met een nonchalance over zich heen, dat het een normaal gegeven is dat hij zo ver voor zijn rol gaat. Nu valt ook de blauwe plek boven zijn oog op die Jonas van de draaidag ervoor heeft overgehouden.
“Je voelt die passie ook echt op de set,” geeft Tamar aan, “niet alleen met Mees of Jonas maar met iedereen. Iedereen wil het onderste uit de kan halen en je wordt er ook zelf helemaal in meegetrokken. Ik weet zeker dat ik dit niet had kunnen doen als het niet zo’n veilige omgeving was geweest.” Dat het een veilige omgeving is beaamt Jonas, bijvoorbeeld als hij aan de band tussen hem en Mees denkt: “We voelen elkaar wel goed aan en hoeven niet veel te zeggen, maar omdat we elkaar goed kennen durven we aan de andere kant ook weer dingen wél te zeggen. Hij geeft me ook veel input buiten de set om, zoals ‘volgens mij moet je zo en zo met diegene omgaan’ om een soort focus te kunnen behouden. Ik vind het ook gewoon supertof dat we zijn eerste speelfilm samen kunnen doen.”
Veel van de crew heeft al eerder met Mees zijn projecten gewerkt en ook de draaidagen in het buitenland hielpen voor het groepsgevoel. “We hebben daar ook zware dagen meegemaakt,” zegt Tamar als ze terugdenken aan de draaidagen, waarop Jonas knikt. “Zo zaten we in één van de slechtste buitenwijken in Frankrijk waar zelfs de politie niet mag komen en we gebieden niet op beeld mochten vastleggen. Toen was er ook nog de ‘Mistretta’ wind die bekend staat als een wind die mensen gek maakt,’’ legt Jonas uit. “Ook in Barcelona zaten we in een wijk waar zwaar gedeald werd en je niet in je eentje over straat kon,” vertelt Tamar. “Er werden zelfs tomaten naar ons gegooid,” voegt Jonas toe, “dit soort locaties zorgen ervoor dat de fictie tussen de realiteit verdwijnt. Je komt zo dicht bij de verhalen en dit geeft veel input tijdens het spelen.” Tamar is het hiermee eens: “Ik vind het ook heel goed om dit te zien en heb er in ieder geval persoonlijk veel aan gehad.” Na de opnames moet Tamar weer terug naar school, maar door de goede ervaringen op set kijkt ze daar wel tegenop. “Ik heb zo veel gelachen hier, net ook, hij kijkt alleen al en ik krijg gewoon de slappe lach.” De geuren van de Mexicaanse lunch zijn ondertussen al bij het bankje gearriveerd, en de twee springen enthousiast op om te kijken wat er gemaakt is.
Na het gesprek en de lunch werden er een aantal bewegende shots in de lege gang in het gebouw gedraaid. Deze shots geven aan waar het karakter Yousef (Bilal Wahib) vandaan komt. De flikkerende lichten en rook zijn een mooi motief voor de leegte van Yousefs leven. Zo kan je zien dat de stijl van Mees, die hij is begonnen in Geen Koningen in ons Bloed, verder wordt ontwikkeld in Paradise Drifters. De voice-overs, motieven, close-ups en vele mogelijkheden om te kunnen spelen in de edit. Het is een stijl die goed past bij de verhalen die Mees vertelt en hem ook zijn eigen stempel geeft.
Tekst: Kayleigh de Hoogt
