De debuutfeature van regisseur Rogier Hesp ging afgelopen IFFR in première. Topturner David Wristers maakt zijn acteerdebuut als de jonge turner Timo, die wegdrijft van zijn vader als hij fysiotherapeute Irene ontmoet. VERS Magazine sprak met Rogier en David over de totstandkoming van de film.
VERS: Hoe is het idee voor de film ontstaan?
Rogier: ‘Ik wilde een film maken over vader-zoonrelaties in de topsport en de keerzijde van de medaille laten zien: niet alle opofferingen om aan de top te komen zijn goed. Niet iedereen wordt per se gelukkig van een gouden plak, of van de weg ernaartoe.’
Rogier las ooit een artikel over een jonge kogelstoter wiens relatie met zijn vader moeizaam ging vanwege de topsport. Daarna viel het hem op dat er in de sportwereld veel beklemmende vader-zoon relaties zijn. De relatie is door de ambitie en het pushen van de vader zo onder druk gezet dat die nog moeilijk te repareren valt. 'Kijk maar naar Krajicek en zijn vader; en André Agassi schreef er laatst een boek over. Die zaten allemaal in een soortgelijke situatie: door het najagen van de topsport droom is hun relatie verpest. Maar ik had er nog nooit een film over gezien, dus daar wilde ik wat aan doen.’
Heb je persoonlijk ook iets met sport?
Rogier: ‘Ik ben erg a-sportief. Iedereen vroeg zich af waarom uitgerekend ik een sportfilm wilde maken. Het onderwerp intrigeerde me juist omdat ik geen sportfanaat ben en het niet begreep dat je je relatie met je zoon zo onder spanning zet voor die droom.’
In 2015 begon je met het idee voor de film. Ondertussen ben je zelf vader geworden. Zie je de film nu anders?
Rogier: ‘Ik zie dingen wel in een ander perspectief. Toen ik de film ontwikkelde had ik minder gevoel bij Ward, de vader. Nu begrijp ik zijn perspectief beter. Ik vond het vooral belangrijk om Ward kwetsbaar neer te zetten. Zijn eigen droom om als turner op de Olympische Spelen te staan is in duigen opgegaan toen hij een ongeluk kreeg. Daarom pusht hij Timo erg. Ward is op zoek naar zijn eerherstel via Timo.’
David: ‘Timo moet iets goedmaken voor zijn vader, maar dat kan en wil hij helemaal niet.’
Waarom wakkert juist de fysiotherapeute een verandering in Timo aan?
Rogier: ‘Irene staat voor twee dingen. Moederlijke warmte, en een ontluikende seksualiteit. Maar de scènes met haar gaan niet over seks, dat is veel te kortzichtig. Timo is vooral op zoek naar warmte. Hij en zijn vader leven erg langs elkaar heen; er wordt niet gepraat over het verleden, waarom zijn moeder is weggegaan, of andere pijnpunten. Het enige doel is heel praktisch: de Olympische spelen. En dat gaat wringen bij Timo; hij voelt zich eenzaam.’
Stilistische keuzes zoals koudere kleuren en donker beeld laten dit gevoel ook aan het publiek zien. Omdat de camera dicht op de huid van Timo blijft, voelt het ook voor de kijker heel dichtbij. Daarnaast zet David de rol van Timo overtuigend en niet alleen als topsporter neer, maar ook als tiener met een innerlijke strijd.
David, ben jij benaderd of ging je uit eigen initiatief auditie doen?
David: ‘Ik had een tussenjaar en wilde iets creatiefs doen. Mijn turnvereniging werd benaderd door een castingbureau; of er ook jongens waren die wilden acteren. Toen heb ik auditie gedaan, waarna ik erin ben gerold.”
Rogier: ‘Voor mij was het nieuw om met een atleet samen te werken, maar het had veel voordelen. We hoefden niet met een body double te werken en konden van dichtbij lange takes maken. Dat was ook wel nodig voor deze film.’
Ook in de laatste scene blijft de camera dicht bij Timo. De echte wereldkampioenschappen in Stuttgart zijn het decor. Hoe zijn jullie daar terecht gekomen, en hoe was dat?
Rogier: ‘We stuurden een mailtje en kregen een hele enthousiaste reactie. Ik denk dat ze blij waren dat er aandacht was voor turnen. We kregen acht minuten om in de pauze tussen onderdelen te filmen en we mochten oplopen als Nederlands team. Er werd zelfs omgeroepen: “The Netherlands!” Je voelde de reactie van het publiek: zij doen toch helemaal niet mee?’
David: ‘Mijn routine daar moest goed gaan, want we hadden niet veel opnametijd. Met de steadycam volgden ze mij op de vloer, maar met de camera zo dichtbij moest ik oppassen om niet op de camera te vallen als ik een keer doorschoot of een keer achteroverviel. De choreografie van mijn oefening en hoe de camera mij daarbij volgde was erg technisch.’
Rogier: ‘Daarom hebben we die ter plekke buiten drooggeoefend. Op een gegeven moment stond een Duitse vrachtwagenchauffeur naar ons te kijken. Die moet zich hebben afgevraagd wat wij aan het doen waren.’
Rogier staat op en gaat op een been staan als een vliegtuig. Hij doet de bewegingen na van de cameraman en opnameleider. ‘Onze opnameleider deed een soort moderne dans. Maar dat oefenen was wel echt nodig omdat we maar zo kort de tijd hadden.’
David: ‘Toen ik landde na die laatste oefening ging de zaal helemaal los. Ik was zo blij dat het gelukt was. Toen het publiek klapte en meeleefde versterkte dat de euforie. Na de oefening probeerde ik alle emoties te onderdrukken, want we moesten filmen dat ik wegliep. Uiteindelijk zit dat stukje niet in de film.’
David maakt ondertussen werk van zijn acteercarrière. Hij scoorde een bijrol in een film van Jim Taihuttu, doet audities en hoopt dat er meer kansen komen in de toekomst nu mensen hem in Goud op een groot scherm kunnen zien. Hij heeft een nieuwe passie ontdekt in het acteren en dat komt goed van pas. Vlak na het afronden van Goud werd het duidelijk dat een carrière als topsporter er niet meer in zat vanwege een blessure aan zijn pols.
Wist je dat tijdens de opnames al?
David: ‘Ik kon voor en tijdens de opnames nog goed turnen met fysio ernaast en injecties in de pols. Het was wel veel gedoe. Het laatste halfjaar werd duidelijk dat de injecties niet meer hielpen. Lastig, want turnen is een groot onderdeel van mijn leven geweest. Ik kan nog wel een aantal dingen doen, maar ik kan niet meer doen wat ik in de film heb gedaan. De film is nu een soort afsluiting van mijn topsportersleven.’
“De film is nu een soort afsluiting van mijn topsportersleven.”
