09-10-2020

VERS magazine

Hoe is het nu met … Sanne Rovers?

Door de jaren heen heeft VERS Magazine zowel jong talent als professionals mogen interviewen in de loop van hun carrière. Deze momentopnames van hun loopbaan leverden vaak spraakmakende verhalen op. VERS Magazine blijft benieuwd naar hoe het met ze gaat. In deze editie praten we met filmmaker Sanne Rovers, die op het IDFA hoge ogen gooide met haar nieuwe documentaire Water Wieg Me over de Nederlandse fanfarepunkband De Kift.


In 2018 interviewde Vers Magazine Sanne Rovers over haar korte documentaire De Spelende Mens, waarmee ze de publieksprijs won op het Go Short. Een film die vertelt over de menselijke natuur en haar behoefte aan spel, dat zowel ernst als plezier kan brengen. Een dynamische compositie van verhalen en beelden, zonder al te veel dialoog. De film nodigt de kijker uit, door middel van ritmische montage en muziek, om in een soort trans te komen. Als een spel waar de kijker helemaal in op kan gaan. 

Nu, twee jaar later, brengt Sanne een nieuwe documentaire over De Kift ten tonele. Helaas zonder internationale podia als Go Short en andere festivals die vanwege de Corona crises zijn afgelast. Ook de spectaculaire live uitvoeringen waarbij De Kift zelf de filmmuziek verzorgt, zoals op het IDFA afgelopen november het geval was, zullen nu even geen vervolg kunnen krijgen, vertelt Rovers. Ze leeft daarom extra toe naar de tv-uitzending op 4 april, en heeft alle tijd om
– op veilige afstand via een Skype verbinding – VERS Magazine meer te vertellen over Water Wieg Me.



Grondbeginselen
Al lang voor dat Rovers aan de slag ging met De Spelende Mens speelde ze met de grondbeginselen voor Water Wieg Me. Maar het idee ontstond in eerste instantie niet vanuit haar adoratie voor De Kift, zoals je zou verwachten. Ze was eerder geïnspireerd door een vertelvorm, die ze had opgemerkt in de documentaire Searching For The Wrong Eyed Jesus (2003, reg. Andrew Douglas). Ze wilde eenzelfde soort muziekfilm maken, vanuit een verzameling persoonlijke verhalen die gebonden zijn aan een bepaald landschap. Rovers deed hiervoor tevergeefs research in Groningen, waarbij ze een muzieksoort als blues probeerde te plaatsen. De puzzelstukjes vielen pas op zijn plaats op het moment dat ze via via werd gevraagd om een videoclip voor De Kift te maken. Tijdens de kennismakingsgesprekken met de band groeide het plan en het enthousiasme om een mozaïekvertelling te combineren met De Kift. Door de boot van frontman Ferry Heijne, waarop regelmatig wordt gecomponeerd en gerepeteerd, konden het water en de kade dienen als verbindend landschap. En door de artistieke eigenzinnigheid waar de band om bekend staat, wist Rovers ook meteen: ‘ik wil geen klassieke biografische film maken over De Kift, maar echt een creatieve film mét De Kift.’ 

Natuurlijk is de affiniteit van Rovers met de band niet uit de lucht gegrepen. Ze had al meerdere concerten bezocht voordat ze persoonlijk met hen in contact kwam. ‘Ik word altijd intens gelukkig als ik naar een optreden van De Kift ben geweest. Ze staan uitbundig op het podium en trekken hun eigen plan, maar bezingen tegelijkertijd de tragiek van het leven. Deze lichtvoetige benadering herken ik in mijn eigen werk. Ook heeft hun muziek een verhalende kwaliteit, waardoor de band zich goed leent voor een dergelijke documentaire film.’ Filmmaker André van Hout maakte al eerder fictiefilms met de band, waarbij de muzikanten geschreven rollen speelden vanuit een filmscript, vertelt Rovers. ‘Die manier van werken past ook erg bij het theatrale karakter van De Kift, en ik daar hou ik zelf ook erg van.’ Toch heeft ze geen fictie-elementen ter inspiratie gebruikt uit de van Hout films, omdat ze het belangrijk vond dat ieder mens in haar film zoveel mogelijk zijn eigen levensverhaal zou kunnen vertellen. 



 Sanne Rovers: "ik wil geen klassieke biografische film maken over De Kift, maar echt een creatieve film mét De Kift."




Natuurlijke selectie
Voor Rovers waren de selectiecriteria heel duidelijk: De Kift zelf moest als leidraad gebruikt worden voor de verhalen in de film. Daarmee bedoelt ze dat er alleen maar onderwerpen in de film terecht zijn gekomen die te herkennen zijn in de bestaande liedjes van de band, of onderwerpen waarvan Rovers dacht dat De Kift er ooit nog een goed liedje over zou kunnen schrijven. ‘Ze zingen eigenlijk altijd over de weemoedige kant van het leven, de droefheid van het bestaan en over strijd.’ De thema’s van de muziek zijn vrijwel ook altijd verbonden aan bepaalde wereldliteratuur of poëzie. Hierdoor paste een samenwerking met dichter Rodaan Al Galidi – een vurige wens van frontman Ferry Heijne – ook in de film. 

Daarnaast zocht Rovers in beeld een relatie met water, die samenkwam bij de boot. Deze biedt de band allerlei mogelijkheden om ongestoord samen te werken met allerlei muzikanten, en tot het verzamelen van inspiratie voor nieuwe liedjes. Tegelijkertijd leverde die situatie ook veel beeldende mogelijkheden op. Het varen bleek erg geschikt voor een soepel rijdende cameravoering, waarmee het weemoedige karakter van de muziek wordt benadrukt. De film voert de kijker dan ook regelmatig mee door middel van langgerekte shots, langs voorbij glijdende muzikanten die op een eindeloze kade staan, midden in de grillige Hollandse natuur. 



 Sanne Rovers: “Je kunt de muzikanten bij wijze van spreken niet ineens in fluorescerend groene pakjes laten rondlopen!” 





Groei
Voor Water Wieg Me was het nodig om met een grotere crew uit te rukken dan bij De Spelende Mens. Om ook de optredens van de band vanuit meerdere standpunten vast te kunnen leggen, werd er een extra geluidstechnicus en een camera assistent ingeschakeld. ´Het was een stuk heftiger om ineens zoveel muzikanten voor de camera te hebben. Bij De Spelende Mens was het immers vaker één op één. Deze keer moest ik alles echt goed uitdenken voordat ik ging filmen. Maar als filmmaker geeft het je dan wel voldoening als zo´n logistieke puzzel uiteindelijk ook lukt. In die zin kan ik wel zeggen dat ik gegroeid ben.’ Ook was de schaal van art-direction voor deze film van een andere orde. De boot werd speciaal opnieuw geschilderd en ingericht naar de sfeer en de kleuren die Rovers voor haar film in gedachte had. Ze werkte hierbij nauw samen met Rebekka Wörmann die de kostuums verzorgde. ´We hebben gekeken naar wat er zowel bij de band als bij de film zou passen. Maar je kijkt natuurlijk ook naar waar iedereen zich prettig bij voelt. Je kunt de muzikanten bij wijze van spreken niet ineens in fluorescerend groene pakjes laten rondlopen!´ 

Of het nu een grote of kleine productie is, het werk van Sanne Rovers laat wel een duidelijke voorkeur voor mozaïekvertellingen zien. Haar nieuwe film zal ook weer een variant worden op deze vorm, vertelt ze. ‘Ik wil een verzameling verhalen vertellen over natuurbeschermers, die allemaal op hun eigen manier de natuur proberen te helpen. En dit wil ik dan doen op een observerende manier. Ik ga dus eigenlijk een typische natuurdocumentaire maken over natuurliefhebbers.´ Hiermee blijft ook haar liefde voor de natuur en rol die de mens daarin speelt, niet onopgemerkt. Zeker in een extreme tijd als deze, geven haar films te raden wat dit soort verhalenbundels ons kunnen brengen, wat ze vertellen over mens en maatschappij. Geven ze ons de kracht om elkaar wakker te schudden? Of lossen ze meer de behoefte in naar vreugde en troost, waarmee we onszelf in slaap kunnen wiegen? 



De documentaire Water Wieg Me van Sanne Rovers is op zaterdag 4 april om 23.05 uur te zien in Het Uur van de Wolf op NPO 2. Je vindt de film ook op NPO Start

Tekst: Annelieke Vleugel
Beeld: NTR / Sanne Rovers 

 

 

VERS VOLGEN

     

SCHRIJF JE IN
VOOR DE NIEUWSBRIEF