Quarantaine Film Stories

Madeleine: Voor mij was de afgelopen periode ergens heel rustgevend. Ik had de rust om aan mijn eigen werk te zitten, mijn gewoontes aan te passen en meer tijd en aandacht te geven aan de dingen waar ik mee bezig was. Daar heb ik heel erg van genoten. Mijn zus, zelf ook regisseuse, stuurde me op een gegeven moment een link door naar de Cinesud-wedstrijd en zei me dat dit misschien wel iets voor mij was. Ik ben het meteen gaan doen. De filmwedstrijd was voor mij een leuke houvast – iets waar ik aan kon werken met een deadline. Het grootste deel van de quarantainetijd heb ik in mijn atelier aan de film gewerkt. Ik ben er zo’n 4 à 5 weken mee bezig geweest.

Fleur: Ik was de eerste weken druk bezig allerlei dingen af te zeggen voor mijn afstudeerfilm (Koester, red.). Vanuit die drukte viel ik vervolgens best wel in een gat. Met mijn studiegenoten wisselde ik opdrachten uit en probeerde ik bezig te blijven met de film – we waren natuurlijk al een jaar bezig en dat wilde ik wel blijven onderhouden. Uiteindelijk verslapt je aandacht wel een beetje. Ik vond het al met al een rare en ook vervelende tijd, omdat ik straks de hele pre-productie van mijn eindfilm weer opnieuw moet doen. Aan de andere kant denk ik wel dat ik nu iets beter weet wat ik aan mezelf heb. De wedstrijd van Cinesud bood in deze periode iets kleinschaligs, iets dat ik thuis kon doen, dus toen dacht ik: laat ik het eens proberen. 

Fleur: Ik was thuis bij mijn ouders in Tilburg, het was lekker weer en ik wilde mijn tijd daar gebruiken om weer te gaan fotograferen. Toen ik hoorde van deze wedstrijd, heb ik mijn plannen voor de foto’s verwerkt in het idee voor een film. Ik heb eerst de beelden gemaakt en vervolgens gedacht: wat kan ik hiervan maken? Het bloemenveld bij ons in de buurt wilde ik altijd al eens voor een film gebruiken. In april staat het altijd prachtig in bloei. Ook was ik weer allerlei leuke dingen met mijn zusjes aan het doen. Toen dacht ik ineens: ja, dit is allemaal nog hetzelfde. Zo ontstond uiteindelijk het idee voor Wat nog hetzelfde is.

Madeleine: Ik vind lezen zó leuk, maar ik heb nooit de tijd of rust om even te gaan zitten en gewoon een boek te openen! Deze periode zorgde ervoor dat ik weer meer ben gaan lezen, wat ik heb geprojecteerd in het verhaal van Elders. 

De wedstrijd stond in het kader van de thema’s ‘quarantaine’ en ‘lockdown’. Wat hebben jullie vooral willen verbeelden met de films?

Madeleine: Globaal wist ik wat ik wilde vertellen: een jongen die vastzit in zijn kamer. Door boeken te lezen komt hij vervolgens vanuit die kamer in een andere wereld terecht. Gedurende het maken van de film wist ik niet precies waar dat heenging. Ik heb het storyboard niet vanaf het begin bepaald. Grofweg wist ik wat ik ongeveer in de film wilde hebben en dat de sfeer een beetje duister moest zijn. Het moest niet te braaf worden. Ik heb, denk ik, vrij dromerige ideeën. Dat sferische, die dromerigheid, zie je terug in wat ik maak. Vaak zit er ook een soort duisterheid in mijn werk, een soort zwartgalligheid. Bij Elders is het denk ik wel mooi gelukt om de film tegelijkertijd ook iets luchtiger te maken. Ik vond het in ieder geval belangrijk dat de film meerdere kanten moest hebben. De muziek wilde ik daarbij simpel houden, met slechts een paar tonen om het verhaal te ondersteunen maar ook ruimte te laten voor de atmosfeer van de plekken waar je in de film langskomt.

Fleur: Ik heb een geruststellend beeld van de afgelopen maanden willen geven, denk ik. Je kunt best wel angstig worden van alles wat op het nieuws is. Maar als je om je heen kijkt en ziet wat er nú om je heen is, dan zie je opeens de vele mooie dingen. De lente, met alles in bloei. De kleine dingen, waar je nog van kan genieten en die je nog kunt waarderen. Natuurlijk heb ik het geluk gehad dat niemand in mijn omgeving echt ziek is geworden en dat ik familie om me heen had, maar dat geruststellende was wel het beeld waar ik me op wilde focussen.

Madeleine: In het begin was het lastig. Ik was op zoek naar de stijl van de film en vroeg me af of ik wel genoeg tijd had om te animeren wat ik wilde. Je moest in een paar weken tijd snel je beslissingen maken. Ik had dus niet de tijd om alles uit de film van A tot Z uit te werken. Zelf wist ik dan ook vaak niet wat er in het verhaal zou gebeuren – het was heel erg improviseren. Mijn collega uit het atelier vroeg om de week over de jongen uit de film: “Waar is-ie nu?” En dan zei ik: “Hij ligt nu in bed met twee andere mensen...” Hij was telkens ergens anders, maar als ik dan weer aan een nieuwe scène begon, wist ik nog niet precies waar. Dat was een heel interessante manier van werken, die veel vrijheid gaf. Ik hoefde aan niemand te verantwoorden wat ik ging doen: ik kon creatief losgaan. Bij de overgangen tussen de shots moest ik wel nadenken hoe de dingen met elkaar te linken, wat natuurlijk wel een beetje puzzelen was.

Fleur: Mijn films worden vaak al snel te lang, omdat ik het mooi vind een beeld lang te laten staan, als een soort schilderijtje. Dat was in deze opdracht lastiger. Maar in vergelijking met mijn afstudeerfilm kon ik wel veel vrijer te werk gaan – ik hoefde de dingen niet zo te overdenken. Het is soms lastig om die stap terug te doen. Kleinere filmpjes maakte ik ook voordat ik aan mijn opleiding begon. Het was ergens een challenge om dat weer op te pakken, maar ook wel heel erg leuk. Je gaat weer anders kijken naar hoe je aan je film begint, hoe groot en belangrijk je alles voor jezelf maakt. Misschien juist omdat ik er niks van verwachtte, ging ik er veel vrijer in!


Jullie zijn uiteindelijk in de prijzen gevallen. Waren jullie zelf tevreden met het eindresultaat? 

Fleur: Ja, ik ben wel tevreden. Misschien was het wel leuk geweest als ik de geluiden die je in de film hoort zelf had opgenomen, maar dat was nu niet mogelijk. En er waren de afgelopen periode natuurlijk nog heel veel andere mooie locaties die ik op beeld had willen zetten. Daar was nu de tijd niet voor.

Madeleine: In dit geval was ik tevreden. De laatste week was wel erg druk. Er moesten nog veel dingen gebeuren: de muziek, sound design, de titels… De deadline was 12 uur `s avonds – ik was uiteindelijk 3 voor 12 klaar, haha.

Madeleine: Ik was eigenlijk van plan om vanaf september in Londen te gaan studeren, voor een master in animatie. Nu gaan er, ook daar, zeker de eerste maanden waarschijnlijk heel veel lessen online gegeven worden. Maar hoe ga je de kwaliteit van zo’n studie houden, als je de lessen niet meer face-to-face mag geven? Ik denk er nu aan om na de zomer een animatiefilm te gaan maken, van 5 à 10 minuten. Daar heb ik heel veel zin in. Ik zit nog te twijfelen of het een animatiedocumentaire wordt, of toch fictie. Ik durf er nog niet teveel over los te laten!

Fleur: Aan mijn afstudeerfilm. Ik had me eigenlijk voorgenomen in de zomer goed na te denken over wat ik na mijn opleiding zou gaan doen. Die zomer is nu opeens gevuld met het werken aan mijn afstudeerfilm. Na de zomer wil ik nu in eerste instantie een baan zoeken. Ik hoop vervolgens wel projecten te blijven doen en te blijven experimenteren met film. Het voelt nu nog een klein beetje onrealistisch, maar ik hoop uiteindelijk wel echt lange films te gaan maken. Dat blijft wel mijn droom. 

 

Alle films zijn nog tot en met 30 juni te zien zijn op de site van Cinesud. Check ze vooral via deze link: https://cinesud.nl/nieuws-inspiratie/watch-quarantaine-film-stories

Tekst: Benne van de Woestijne