In 2019 wilde ik maar één ding: in mijn eigen knusse huis, in alle rust op de bank een film kijken. Waarom zou ik nog voor de bioscoop kiezen en een prijzig kaartje kopen om vervolgens in een bomvolle zaal te zitten? Ik werd al kriebelig bij de gedachte om zo’n bierflesje te horen ploppen tijdens een emotionele scène, of om mensen te horen praten alsof ze bij een praatprogramma zaten. Laat staan dat de persoon naast me een driegangendiner zou uitpakken, omhuld in plastic dat oneindig door zou ritselen. Een film in de rustige omgeving van mijn eigen woonkamer klonk mij als muziek in mijn oren. En toch miste ik, na een jaar lang online films streamen op mijn laptop, de bioscoop.
Ineens voelde ik een herwaardering voor het zitten in die zaal met roodfluwelen stoelen, wachtend op het moment dat de lichten dimmen en het geroezemoes langzaam uitsterft. Ik wilde weer die beleving van film op het grootste en scherpste beeld, waarna ik diezelfde film onder het genot van een drankje eindeloos zou nabespreken met mijn vrienden. En juist op het moment dat ik mijn laptop met alle liefde weer wilde inruilen voor het grote scherm, stond ik voor een dichte deur. En ik was niet de enige.
Onverhoopt zit heel Nederland al bijna een jaar thuis. Bioscopen hebben hun deuren gesloten en films zijn het afgelopen jaar verschoven naar een verre toekomst, of op een streaming service gereleaset. De ervaring van film kijken in de bioscoop is, net als vele andere zaken, onmogelijk geworden. Juist nu de behoefte aan afleiding en ontspanning groot is. Wandelend door de stille stad, komt er een horrorbeeld in me op: een toekomst waarin bioscopen in zijn geheel zijn uitgestorven. Een tijd waarin we enkel nog met nostalgie terugdenken aan de overheersende geur van popcorn die bij binnenkomst je neus prikkelt. Een tijd waarin we ons niet meer zullen ergeren aan ploppende bierflesjes van de onbekende buurvrouw, omdat je films alleen nog met bekenden kijkt. Zal ik later mijn kleinkinderen moeten uitleggen wat een 'bio-scoop' nou eigenlijk is?
Terwijl ik bij thuiskomst voor de zoveelste keer een film stream op mijn laptop, realiseer ik me dat dit horrorbeeld nooit werkelijkheid zal worden. Ongetwijfeld lijden bioscopen enorm onder het huidige beleid, maar ze zullen zeker niet uit het veld geslagen worden. Mensen blijven verlangen naar die unieke bioscoopervaring. Waar anders raak je ondergedompeld in de spanning van een horrorfilm, omringd door het gegil van onbekende mede filmliefhebbers? En waar anders is een komedie net een tandje hilarischer omdat de mevrouw naast je schatert van het lachen? Zoals de Franse regisseur Jean-Luc Godard al zei: “Televisie maakt vergeetachtig, de bioscoop maakt herinneringen.” Dus zodra het weer veilig is, zal ook ik weer naar de bioscoop gaan, uitkijkend naar de ervaring die alleen de bioscoop biedt. En natuurlijk zal ik me nog weleens ergeren aan de krakende zakjes of aan mijn pratende buurvrouw, maar ook dat hoort bij de ervaring die ik niet wil missen.
