VERS uit het ei: Faydim Ramshe

Voor de rubriek Vers uit het Ei interviewen we net-afgestudeerde filmmakers. Deze keer: Faydim Ramshe, net afgestudeerd van de filmacademie in Amsterdam. Hier proeft ze van alle genres en stijlen waarna ze afstudeert met haar documentaire Yalda: De Langste Nacht.

Faydim heeft haar tijd op de filmacademie als heel bijzonder ervaren. “Toen ik op de filmacademie kwam bevond ik me echt op een wolkje. Maar ik wist totaal niet wat het in zou houden, om zo’n opleiding te volgen”. Ze kwam er snel achter dat film maken niet alleen een kunstuiting is, het is ook een wereld van zaken doen.

Faydim liep ook tegen andere dingen aan. “Het was voornamelijk een witte school. Het feit dat ik een andere afkomst had zorgde er soms voor dat ik me niet begrepen voelde. Ze kenden mijn achtergrond niet”. Creatieve opleidingen willen graag diversiteit, maar begrijpen niet hoe ze daarmee om moeten gaan als het er eenmaal is, aldus Faydim. De opleiding moet een veilige plek zijn voor iedereen.

“Op de filmacademie werd verwacht dat je je helemaal blootlegt. Het idee voor een film moet vanuit jezelf komen, vanuit je eigen pijn of trauma. Ik heb dat dus ook gedaan, maar dat voelde eigenlijk niet veilig. Er was geen psychologische begeleiding aanwezig, terwijl dat voor sommige studenten wel echt nodig was. Dat vond ik erg moeilijk”.

Faydim vindt zichzelf best kritisch tegenover de filmacademie. Veel dingen zouden beter kunnen. Toch kijkt ze er ook heel positief op terug. “Ik heb enorm veel geleerd. Als maker heb ik echt een grote ontwikkeling doorgemaakt, dat was niet gelukt zonder die opleiding. Ik heb fantastische coaches gehad en geweldige mensen ontmoet”.

Mals filmmaker wil Faydim in de toekomst mensen kunnen helpen en verbinding creëren. Ze heeft veel interesse in de schaduwrandjes van de maatschappij, in mensen die weinig vertegenwoordigd zijn. “Denk aan illegale taxichauffeurs of mensen die zich bezig houden met spiritualiteit. Gewoon mensen die we niet vaak genoeg terugzien in de media”. Faydim ervaart ook een bepaald activisme in zichzelf. Ze wil haar podium gebruiken om mensen een stem te geven en om verhalen te belichten. Op de filmacademie heeft Faydim altijd heel erg bij zichzelf gegraven. Ze is afgestudeerd met haar ego-documentaire, Yalda: De Langste Nacht. Nu wil ze de camera richten op anderen. “Daar wil ik me de komende jaren mee bezig houden”.

Voor Faydim betekent film maken verbinden:

“We leven in een tijd van polarisatie en scheidingen. We vinden het heel fijn om alles in hokjes te stoppen en labels op anderen te drukken, zodat we de wereld om ons heen beter begrijpen. Maar dit is niet gunstig voor onze menselijkheid”

Faydim’s ambitie met haar films is om de grenzen tussen mensen te vervagen. Ze wil een gezicht geven aan groepen die vaak negatief belicht worden en dat mensen connecties met elkaar aangaan. “Mensen moeten zichzelf kunnen herkennen in een film en meegesleept kunnen worden. Dat zorgt voor empathie en dus voor de verbinding waar ik naar streef”.

Faydim heeft het gevoel nog een stijl te moeten ontwikkelen, maar ze kan zich in alle stijlen wel vinden. Haar interesse daarin is heel breed. “De regie en de stijl van de film laat ik heel erg afhangen van het verhaal en wat het beste is voor de film”.

Na haar afstuderen kon Faydim gelijk aan de slag bij de redactie van de NTR. Toen ze bij de publieke omroep ging werken, merkte ze wel heel duidelijk een bepaald filmklimaat. “Ik spreek veel met jonge makers wiens filmplannen afgewezen worden. Wie bepaalt eigenlijk naar welke films het geld en de ruimte gaan? Publieke omroepen zijn er voor iedereen, maar dat moet ook terug te zien zijn. Voor mij zou een ideaal filmklimaat een afspiegeling zijn van Amsterdam Oost, een grote mix van diversiteit en een realistische weergave van de mooie en duistere kanten van de samenleving”.