Van droom naar realiteit op Sundance 2022

In één van de dagelijkse ‘Artist Meetups’ op het digitale Sundance Film Festival duikt een panel van filmmakers in één van de bekendste pijplijnen in de filmindustrie: de sprong van korte film naar feature. Veel bekende en award winnende films beginnen namelijk in deze vorm. Neem Oscarwinnaar Whiplash (2014) van regisseur Damien Chazelle, waarvan de korte film in 2013 werd geprogrammeerd op Sundance. Maar ook Wes Anderson’s debuutfilm Bottle Rocket (1996), dé horrorfranchise Saw (2004) en Paul Thomas Anderson’s Boogie Nights (1997) begonnen als shorts. Op het Sundance Film Festival 2022 werden opvallend veel feature films geprogrammeerd die als korte film begonnen.

Hoe verloopt het proces van korte naar feature film? We verzamelden het advies van drie makers die met hun feature filmdebuut op Sundance te zien waren.

Heb je een idee voor een anderhalf of twee uur durende film - en misschien zelfs al een script? Maak dáár een korte versie van. De Ebo tweeling begon bijvoorbeeld juist groots met hun plannen voor de film Honk for Jesus. Save Your Soul, een mockumentary over de nasleep van een schandaal in een prominente Baptistkerk in Atlanta. Vervolgens vervormde Adamma Ebo dat idee naar een klein en behapbaar verhaal door er eerst een korte film van te maken.

“Ik deed een master in regie aan UCLA en volgde schrijflessen voor feature films. Daar schreef ik direct het grootste deel van mijn eerste script van de lange versie van Honk for Jesus [red. Save Your Soul]”, vertelt ze. ”Damien Chazelle gaf later een gastcollege en vertelde dat hij een korte versie van Whiplash had gemaakt als concept film om te bewijzen dat hij het ook groots kon. Dat leek me ook een goed plan voor dit project.”

Toen Francisca Alegria (op het festival met haar film The Cow Who Sang a Song Into The Future) jong was had ze grote filmdromen, maar achtte ze dat te ver buiten bereik. “Mijn beeld van film was Hollywood, groots, blockbusters. Ik had helemaal geen benul van indie”, vertelt ze het panel “Toen ik echter ruim tien jaar geleden naar een filmfestival in Argentinië ging, en met een bescheiden film idee rondliep, zag ik een film die heel erg leek op wat ik wilde doen. Doordat het simpel en volledig in de natuur gefilmd was, had ik ineens het gevoel dat ik dat toch ook moest kunnen maken.” Ze begon voor de eerste keer met schrijven en keek niet meer om. “Letterlijk, want ik begon op pagina één en besloot twee weken lang elke dag te schrijven zonder tussendoor iets terug te lezen. Het was slecht, maar genoeg om mee aan de slag te gaan.”

Of je nu een korte of feature film maakt, als maker moet je weten wat je maakt. “Dus, volg je instinct als het op je personage aankomt”, adviseert Adamma Ebo. “Op de set van Honk for Jesus [red. Save Your Soul] kreeg ik wel eens feedback op takes en acteer keuzes en die nam ik vaak ter harte. Maar als een suggestie haaks staat tegenover wat jij weet over je verhaal, script en personages, dan moet je toch je instinct volgen. Ik maak altijd notities van wat mensen zeggen en het is belangrijk om als team te werk te gaan, maar het is verleidelijk om alleen maar naar de mensen te luisteren die al langer in de industrie werken dan jij, terwijl jij het verhaal beter kent dan zij. Als regisseur blaas jij uiteindelijk leven in wat er op papier staat.”

Het advies kwam van Francisca Alegria’s voormalige professor in Chili die ook de montage deed voor haar film The Cow Who Sang a Song Into The Future. “Meer schieten”, zei ze tegen Alegria. “Dat is zoiets dat je wel weet en ook leert op de academie, maar als op de set staat, heb je toch oogkleppen op en volg je gefocust je visie van de toon en stijl van de film”, zegt Francisca Alegria daar nu over. Het bleek uiteindelijk heel waardevol in haar overstap van regisseur van korte films naar haar feature filmdebuut. “In een korte film heb je namelijk geen seconde te verliezen. Elke scène zit bomvol informatie, omdat je minder tijd hebt. In een lange film heb je meer tijd om je scenes lucht te geven en het geheel met elkaar te laten communiceren met een ander ritme en rust. Al regisserend moest ik dus ook tijdens het draaien meer vrijheid en ruimte toelaten. Zo bedachten we even met de camera de straat op te gaan. Dat stond niet in het script, maar in de montage konden we daarmee ademruimte creëren tussen twee scènes en dat was precies wat we nodig hadden.”