Duo-interview: Annick Sinkinghe en Sam van Zoest

Filmmakers Annick Sickinghe en Sam van Zoest maakten de film LATER, over de lange termijneffecten van kinderkanker en gebaseerd op de LATER-poli in het ziekenhuis. Met Annick als ervaringsdeskundige en Sam als ogen van de kijker die geen kanker heeft gehad, maakten de twee filmmakers deze film in samenwerking met het Prinses Maxima Centrum. Over de effecten op latere leeftijd en over wat “later” betekent wanneer je als kind ziek bent geweest.

Tijdens de eerste coronagolf merkte Annick dat de nieuwe rust die deze periode met zich meebracht zorgde dat ze meer ging nadenken. Ze kwam erachter dat de kanker die ze op haar veertiende had, haar toch meer heeft beïnvloed dan ze in eerste instantie dacht. Niet persé in een uitzonderlijk positieve of negatieve manier, maar haar ziekte sijpelde in al haar kunst door en kwam terug in haar dromen. Ze vroeg zich af: is het mogelijk dat dit niet is verwerkt en hoe is dit voor mensen die nog veel langer geleden ziek zijn geweest?

Op de LATER-poli zelf wordt vooral op de fysieke langetermijneffecten gefocust, maar de mentale gevolgen zijn minstens zo belangrijk. De filmmakers verzamelden verhalen van een diverse groep oud-patiënten om onderlinge erkenning te creëren, maar de doelgroep is niet enkel oud-patiënten: het is juist belangrijk dat dit verhaal bij ook mensen terecht komt die er nog weinig vanaf weten. De samenwerking tussen Annick en Sam is daarom zo belangrijk. Hij vertegenwoordigt als regisseur het publiek wat nog niks van dit onderwerp af weet. Sam vertelt hoe de verhalen hem af en toe emotioneel zwaar konden vallen: ‘Ik werd er echt in gekatapulteerd.’

De interviews met oud-patiënten resulteerden in emotionele en oprechte interviews. Door het filmen klein te houden en de interviews te laten afleggen door een ervaringsdeskundige voelde iedereen zich al snel op zijn gemak. ‘Je bent in de eerste vijf minuten gewoon over leven en dood aan het praten,’ vertelt Annick.

Hoewel de verhalen soms erg heftig waren, was het vooral een ontlading en voor beide partijen erg fijn om over hun ervaringen te kunnen praten. Veel oud-patiënten hadden nog weinig met andere ervaringsdeskundigen gepraat. Door de film is er nu zelfs een soort vriendengroep ontstaan tussen de makers en iedereen die ze hebben geïnterviewd. Volgens Sam was ‘de openhartigheid steeds zo bijzonder.’

LATER is een poëtische film die door het gebruik van kunst de kijker dingen laat voelen die niet in woorden zijn uit te drukken. Door middel van de titelsong geschreven en gezonden door Annick en het gebruik van animatie, gebaseerd op de tekeningen die Annick in het ziekenhuis maakte, wordt de connectie tussen kunst en persoonlijke verhalen gemaakt. Annicks persoonlijke verhaal wordt door de kunst verteld en in de interviews laten ze andere mensen hun verhalen vertellen.

Annick: ‘Het is belangrijk dat je je identiteit niet ontleed aan hetgeen wat je overkomen is maar aan geen wat je doet. Ik ben in de eerste plaats kunstenaar, geen voormalig kankerpatiënt’