Buiten de lijnen kleuren op Kaboom Animation Festival

Op het Kaboom Animation Festival verwonder je je over allerlei soorten en vormen van animatie. Het festival laat zien hoe breed het medium is met haar eindeloos lijkende mogelijkheden. Vers sprak met twee jonge makers die hun werk op het Kaboom Festival presenteren. Frederieke Mooij en Tosca van der Weerden kleuren beide binnen hun zelfgemaakte lijnen (en daarbuiten). Frederieke presenteert haar korte animatiefilm Ik weet nog niks, Tosca staat samen met haar broer Max op het festival met een installatie en podcast mannenmythen.

Frederieke Mooij Is in 2021 afgestuurd aan de HKU en werkt nu full time als animator. In haar films verbeeldt ze nostalgie en melancholie met een open, experimentele en speelse blik. Ze is geïnteresseerd in persoonlijke verhalen waar veel mensen zich in kunnen herkennen. Ik weet nog niks is een film die in eerste instantie geen film zou worden, maar dit op een intuïtieve manier toch werd.

“Ik weet nog niks was eigenlijk een beeldend onderzoek, het was niet echt de bedoeling dat het überhaupt een film zou worden."

Aan de hand van videobeelden uit haar jeugd experimenteerde ze met de vraag hoe ze deze beelden kon gebruiken in een animatie. Dit mondde in een verzameling aan beelden. Frederieke besloot deze te monteren tot een film en maakte een muziekstuk om de beelden te ondersteunen

Ontroerende en alledaagse situaties inspireren haar in de animaties die ze maakt. Gebeurtenissen hoeven niet groots te zijn om je te kunnen raken. Gebeurtenissen hoeven niet groots te zijn om je te kunnen raken, denk aan Jeunet's Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (2001)

“Ik vind dat een heel goed voorbeeld van de soort films die ik interessant vind. De scène waarin ze een kistje vindt met allemaal spulletjes en dat ze de man die dat daar ooit verstopte gaat opzoeken. Hij ziet de spulletjes terug en hij ziet ook zijn hele jeugd voor zich afspelen. Dat was een inspiratie voor Ik weet nog niks.”

Experiment en uitproberen zijn belangrijk in haar werkwijze, er is veel ruimte voor gevoel en intuïtie. Het plezier, de ongedwongenheid en de grenzeloze mogelijkheden die je als kind ook ervaart gebruikt Frederieke in haar maakproces door zichzelf vrijheid te gunnen tijdens de zoektocht naar het beeld.

“Je kan wel heel lang rondlopen met allerlei ideeën, maar wanneer er niks beeldends komt, dan komt er niks uit. Ik vind het gewoon heel erg leuk om te experimenteren en dingen te maken zonder al precies te weten wat het moet worden.”

De voorstudie Ik weet nog niks gaat over Frederiekes eigen herinneringen, maar toch voelt de film breder dan dat. Mensen met een bepaalde jeugd kunnen er wellicht iets van zichzelf in herkennen. Klimmen en klauteren, de geluiden van de zee, een tijdperk waarin alles nog zorgeloos was. Met die gedachte, ondersteund door de muziek, voel je een mengeling van geluk en heimwee: nostalgie.

Ik weet nog niks (I don’t know anything yet) speelt binnen het programma: Dutch Shorts 1: Human Is a Mood. Maandag 28 maart om 20:30 in Hoogt Bieb Neude Filmzaal en vrijdag 1 april om 13:00 in EYE 2. Koop een kaartje via de website van het Kaboom Festival.

Tosca van der
Weerden (@toscabanana op Instagram) is een illustrator, animator en meer. Haar kleurrijke werk pakt je aandacht. Op het eerste oog mooi en speels maar wanneer je langer kijkt ontvouwen zich belangrijke thema’s: eyecandy met inhoud zoals ze het zelf noemt.
Tijdens het Kaboom Festival kun je haar installatie bekijken in het EYE vanaf 30 maart. Ook is de podcast mannenmythen daar te beluisteren, waarin ze samen met haar broer aan het mannenmyth-busten slaat. Ben jij er heilig van overtuigd dat mannen nooit huilen, dan is dit misschien ook iets voor jou!

Tosca wist dat ze feministisch werk wil maken, maar dat ze een project over mannen zou starten had ze een paar jaar geleden niet verwacht.
Door onderzoek, research en gesprekken met haar broer Max kwam ze tot een conclusie: mannen moeten meer worden betrokken bij het gesprek over gelijkheid.
Dit op een manier die mannen niks verwijt, maar die juist laat zien dat mannen óók gebaat zijn bij gelijkheid. Zij hebben de emancipatie net zo nodig. Deze gedachtegang was de geboorte van het project mannenmythen.

Max, de jongere broer van Tosca, was eerst vooral de inspiratiebron voor dit project, maar na een tijd werd hij medemaker. De gesprekken tussen broer en zus zijn het startpunt, de podcast en installatie faciliteren gesprekken en het doel van het werk is het aanmoedigen van communicatie over mannenmythes, mannelijkheid en gelijkheid.

De installatie is naast een ruimtelijke uiting van mythes over mannelijkheid, een middel om het onderzoek uit te breiden

“Ik vind het belangrijk dat alles wat we doen meerstemmig is, ook al is het een persoonlijk project. We hopen dat mensen daar in een fijne ruimte de podcast kunnen beluisteren en hun gedachtes willen delen.”

Een belangrijk onderdeel van het werk is dat alle stappen en keuzes worden gedeeld op de Instagram pagina: @mannenmythen . Zo staan Tosca en Max open voor feedback op hun proces.
Hoe het open en bloot ontwikkelen van een project precies werkt, is uitvogelen.
Tosca benoemt soms onzeker te zijn over wat ze moet delen en wanneer, maar ook dat hoort bij hun proces.

Mannenmythen is nog in volle gang. Met een graphic novel, podcastafleveringen en een uitdijend onderzoek in het verschiet is er nog meer dan genoeg op komst om het gesprek over gelijkheid te starten.

Vanaf 30 maart kun je de installatie en podcast mannenmythen bewonderen in het EYE filmmuseum in Amsterdam. Toegang is gratis.

Geschreven door: Pien Vroonland