Ze kende alle leden bij naam en was getuige van de vele veranderingen binnen de vereniging: administratief medewerker Marijke van Leeuwen (65) is na ruim twaalf jaar trouwe dienst vertrokken bij VERS. Als enige betaalde kracht en constante factor nam zij het steeds wisselende bestuur veel werk uit handen. VERS Magazine zocht het ‘wandelend geheugen’ en icoon van de vereniging op voor een blik terug in de tijd.
In haar gezellige huis nabij het Museumplein vertelt Marijke enthousiast over haar herinneringen aan VERS. In de ruime woning vol met beeldjes, boeken en planten zijn de meeste spullen van de vereniging inmiddels opgeruimd. “Ik heb hier laatst met Robbert Vos (voorzitter van VERS [red.]) allemaal dozen uitgezocht” vertelt Marijke. “We hebben gekeken wat we moesten bewaren en wat er allemaal weg kon.” Alleen in de boekenkast staat nog een kleine verwijzing naar de vereniging; een houten logo van VERS voor ereleden. “Bij mijn afscheid werd ik tot erelid benoemd, maar dat was ik al jaren!” lacht Marijke.
“Zo vonden we opeens allemaal geld”
Via een advertentie in de Volkskrant komt Marijke in 2003 bij VERS terecht. De vereniging, opgericht in een Italiaans restaurant in Amsterdam op 3 juni 1996, is op dat moment uitgegroeid tot een erkend platform voor nieuwe beeldmakers. “Het heette vroeger nog de NFTVM (Nieuwe Film- en Televisie Makers [red.]). Ik kwam er om het werk uit handen te nemen van het bestuur en deed een beetje van alles; facturen versturen, e-mails beantwoorden, telefoon opnemen en de ledenadministratie. Op een gegeven moment kende ik al die leden bij naam, dat was heel erg leuk. Wat nu automatisch gaat, moest toen allemaal met de hand worden ingevoerd.”
De komst van Marijke was noodzakelijk om de vereniging als professionele organisatie overeind te houden. Het bestuur hield destijds met moeite de boel draaiende. Marijke zag in haar beginjaren een sterke stijging van het aantal leden, wat nog meer werk met zich meebracht. Dankzij Marijke kwam er niet alleen hulp bij de ledenadministratie, maar was er ook zicht op de financiële situatie. Dat bleek bijvoorbeeld toen er te weinig geld was om de borg voor een feest in Club Arena te betalen. “We zijn toen door het archief gegaan en kwamen allemaal ordners tegen waaruit bleek dat er voor verschillende projecten nooit geld betaald was door fondsen. Zo vonden we opeens allemaal geld waarvan we de borg konden betalen.”
Marijke herinnert VERS als een vereniging die altijd veel activiteiten organiseerde voor nieuwe makers: “We hadden de ‘Dag van het TV-Idee’, dit was een pitchdag waarop makers hun televisie-ideeën konden pitchen voor een panel. Er werden voorafgaand workshops georganiseerd in verschillende categorieën ter voorbereiding. Het was altijd een ontzettend leuke dag,” vertelt ze enthousiast. Naast de ‘Dag van het TV-Idee’ herinnert ze zich ook ‘De Dag van het Eigen Bedrijf’ voor starters van nieuwe mediabedrijven, workshops in spelregie genaamd ‘RegieAct’ en uiteraard de maandelijkse thema-avonden in Het Ketelhuis. “Ik zat altijd aan een tafeltje naast de trap naar zaal 1 om kaartjes te verkopen. De kassa ging dan mee op de fiets en de kaartjes had ik allemaal thuis met de hand geknipt. Op een gegeven moment nam Het Ketelhuis uit praktische overwegingen de verkoop over, maar ik stond er altijd bij omdat ik alle leden kende. Als iemand dan z’n pasje was vergeten, vroeg ik; ‘Wat is je naam?’ Dan wist ik eigenlijk altijd wel of iemand lid was of niet.”
Een gang vol briefpapier en enveloppen
Ondanks dat Marijke alle VERS-spullen onlangs het huis uit heeft gedaan, vist ze toch nog iets van de vereniging uit de kast. VERS bracht vanaf 1999 jaarlijks het zogenaamde Who is Who-boekje uit. In dit boekje stonden alle leden met naam, foto, werkveld en contactgegevens vermeld. In dit digitale tijdperk lijkt het ondenkbaar, maar dit boekje was bedoeld om mensen uit verschillende vakgebieden aan elkaar te introduceren. “Het was altijd een enorme klus om het boekje te maken, want ieder bestuur had weer zijn eigen ideeën over hoe het eruit moest komen te zien. Ik was vaak de hele zomer bezig met het nakijkwerk.”
Het vanuit huis werken was voor Marijke erg prettig, maar toen ze enige tijd in dienst was veranderde haar huis wel in een opslagplaats voor spullen van VERS. “In de gang bij de trap stond het op een gegeven moment tot een meter hoog vol met briefpapier en enveloppen met verkeerd gedrukt venster“, herinnert ze. “Die werden op een dag onaangekondigd op een pallet geleverd. Ik heb het hoogstpersoonlijk de trap opgetild. Toen heeft het hier een hele tijd gestaan. Vervolgens heb ik het hoogstpersoonlijk weer beneden in de papierbak gegooid”, vertelt ze lachend.
Wat Marijke nu allemaal met haar vrije tijd wil gaan doen, weet ze nog niet precies. “Ik loop nog steeds naar de tafel waar de computer van VERS stond”, zegt ze. “Hier beantwoordde ik alle jaren de e-mails van leden en niet-leden. Ik moet echt nog heel erg wennen.”
Tekst: Malou Wagenmaker
Beeld: Julie Hrudova
