Hoe is het nu met... Vincent Boy Kars?

Vers Magazine sprak twee jaar geleden met Vincent Boy Kars in het kader van zijn debuutfilm Independent Boy. In de film neemt Kars een maand lang de regie over het leven van zijn ongemotiveerde vriend Metin. Deze film was het begin van een drieluik over zijn generatie; de millennial. Afgelopen maart kwam Kars met het tweede deel, Drama Girl. Een interessant docudrama waarin danseres en kunstenares Leyla de Muynck scènes uit haar eigen leven naspeelt. 

Wat beweegt Kars om zijn generatie als onderwerp te nemen? Hij vertelt: ‘Ik wil, als millennial zijnde, met mijn films mijn generatie een podium bieden en aan andere generaties laten zien waar wij mee struggelen. Er hangt veel stigma rondom de millennial, zoals lui, wispelturig en veel met zichzelf bezig. Al zit hier ook wel een kern van waarheid in, wil ik met deze films onderzoeken wat er nou achter zit en een genuanceerder verhaal vertellen. Voor Drama Girl was ik op zoek naar een generatiegenoot met een vergelijkbaar levensverhaal als dat van mij, en hem of haar de hoofdrol laten spelen in zijn of haar eigen leven. Via via kwam ik uit bij Leyla de Muynck. Toen we samen koffie gingen drinken, bleek dat we veel gemeen hadden. Ze had het lef om mee te werken aan mijn film - ze had nog nooit geacteerd.’

Maar hoe laat je iemand haar eigen leven naspelen? Kars vertelt over zijn aanpak: ‘In de beginfase heb ik drie dagen lang met Leyla gesproken over haar leven, van begin tot eind. Dit was best wel intens. Het zestien uur durende gesprek was volledig opgenomen, wat daarna samen met scenarist Jolein Laarman op papier is gezet. Vervolgens zijn Jolein en ik gaan kijken naar de sleutelmomenten in Leyla’s leven; oftewel de momenten die het meest interessant zouden zijn om te gebruiken in de film. We hebben toen besloten om de laatste vijf jaar uit haar leven te nemen. In die vijf jaar studeerde ze af, leerde ze op haar eigen benen te staan en overleed haar vader aan kanker. 

De dialogen in de film zijn voornamelijk door middel van improvisatie tot stand gekomen. De acteurs hadden wel een soort script, maar met Leyla heb ik eigenlijk bewust nauwelijks gerepeteerd. We draaiden het verhaal chronologisch, waardoor zij haar eigen leven als het ware herbeleefde. Vlak voordat we gingen draaien vertelde ik haar wat voor moment uit haar leven ze zou gaan naspelen. Ik verraste haar daarmee, waardoor zij snel bij haar echte emotie kon komen. Zo raakt ze bij de scène waarin haar vader overlijdt echt geëmotioneerd.’

Toen Kars op de kunstacademie zat wilde hij graag fictie films maken, maar naar eigen zeggen had hij nog niet genoeg levenservaring om een interessant verhaal te kunnen vertellen. Hij wilde daarom eerst de werkelijkheid onderzoeken en is zich daarom gaan verdiepen in documentaires. Maar documentaire heeft een hoop verschillende vormen, waarmee gespeeld kan worden. Kars: ‘Ik zie Drama Girl - en eigenlijk de gehele trilogie - als een kans om verschillende dingen uit te proberen. Ik ben op dit moment in mijn leven nog niet bezig met een goede film maken, dat komt later wel. Ik wil niet op safe spelen; het is een speeltuin waarin ik legitiem op mijn bek kan gaan.’ Met zowel Independent Boy als Drama Girl speelt Kars met de vorm documentaire, door de grens op te zoeken tussen docu en fictie.  

 

In het interview uit 2018 deed Kars een paar opvallende uitspraken waarvan we er nog eens één onder de loep nemen. Zo zei hij onder andere dat hij ‘saaie elementen’ in films niet iets negatiefs vindt. Wat hij hiermee bedoelt legt hij nog eens uit: ‘Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld lange scènes waarin weinig gebeurt.We leven in een beeldcultuur waarin we zoveel te zien krijgen dat we er onze creativiteit door verliezen. We zijn helemaal niet meer gewend om echt te kijken, omdat alles ons hapklaar wordt voorgeschoteld. Onze spanningsboog is tegenwoordig zo kort dat we er lui en passief van zijn geworden en amper nog onze eigen creativiteit gebruiken, die eigenlijk veel interessanter is.’

Kars maakt de spanningsboog weer wat langer in Drama Girl. ‘In de film worden ingewikkelde scenes afgewisseld met lange shots met weinig variatie. Als kijker krijg je zo de tijd om na te denken over wat je net allemaal hebt gezien. Dit lijkt misschien in eerste instantie saai, maar je fantasie wordt er juist door geprikkeld. Ik maak daarom ook films voor de bioscoop en niet voor tv of internet. In de bioscoop, zonder afleiding, met je telefoon uit, grijp je veel eerder die ruimte om je eigen fantasie en creativiteit te gebruiken.’

Voor de laatste film van de trilogie zit Kars in het schrijfproces. Het concept is zo goed als rond. ‘Ik focus mij nu vooral op die derde film. Ik wil dat het proces van de film niet te lang op zich laat wachten, want de werkelijkheid kan de film ook weer inhalen. Afgelopen films waren een uitdaging, maar bij mijn laatste film wordt daar nog een schepje bovenop gedaan, want die gaat over mezelf. Dit wordt mijn meest persoonlijke film, waarin ook weer non-fictie en fictie worden gecombineerd. Als de derde film af is wil ik de trilogie bundelen en presenteren als één werk. Als je ze alle drie bekijkt wordt de waarde en betekenis van een tijdsbeeld over de millennial pas echt duidelijk, denk ik.’

Drie films over de millennial is volgens Kars genoeg: ‘Na dit laatste deel wil ik een punt zetten achter het onderwerp millennial en mijn horizon verbreden. Door dit onderwerp af te sluiten, sluit ik ook de levensfase af waar ik in zit. Ik word ouder en meer volwassen en wil mij ook bezig houden met andere onderwerpen.’

Beeld: HALAL