OSCAR PREDICTIONS: DE ACADEMY GAAT WILD VOOR SPERMA

Het is 07.00 uur ’s ochtends als ik hondsmoe m’n laptop openklap voor Timo’s zoom afspraak. ‘Dedication ’ hoor ik je denken, maar dit jaar is ’t even niet anders. Want naast dat Timo z’n dagelijks leven vult met studeren en wijn drinken, tref ik hem deze ochtend aan in het zonovergoten Nieuw-Zeeland, waar hij een documentaire maakt. “Another year waarin we een awardshow analyseren die er eigenlijk niet toe doet”, begint hij. De toon is gezet: het is niet alsof de Oscars ons nou werkelijk vertelt welke films het allerbeste zijn. Want ook al stemmen 6000 leden van de Academy; het overgrote gedeelte van deze personen is wit, cis-man en boven de vijftig, wat hoogstwaarschijnlijk geen enorm scala aan meningen oplevert. Maar goed, traditie is traditie, en samen gingen we weer langs de belangrijkste categorieën op de ballot. Benieuwd naar wat deze precies inhouden? Lees dan eerst hier ons vorige artikel! 

“Past Lives maakt geen grote kans om te winnen”. Toch fijn om door je collega's direct op je plek gezet te worden. Maar Timo’s uitleg liegt er niet om: “op het moment dat een film geen grote kans maakt om te winnen in een andere categorie, is de kans klein dat het Best Picture wint.” De ontroerende film van regisseur Celine Song heeft maar twee nominaties – het laagste aantal van de andere Best Picture genomineerden – en in de categorie Original Screenplay maakt de film niet veel kans. Toch iets wat me verbaast, aangezien ik sinds oktober weinig anders heb gehoord dan “heb je Past Lives al gezien?”. Maar ik moet niet vergeten dat m’n eigen kringen minder invloed hebben op het stemgedrag van oude witte mannen dan ik optimistisch gezien denk. Wél is er volgens Timo meer ruimte voor emotionele films zonder veel toeters en bellen (lees in de stem van Famke Louise). Kijk maar naar een film als The Holdovers. “It’s giving Dead Poets Society. Maar die hele leraar-student relatie die uiteindelijk goedkomt kennen we nu wel.” 

Ook worden steeds meer international features genomineerd voor Best Picture, die vaak zorgen voor een frisse wind. Kijk naar de Franse courtroomdrama Anatomy of a Fall en “the best Holocaust movie since my own ” volgens Spielberg: The Zone of Interest.

Teleurstellend genoeg is onze levensechte Barbie Margot Robbie beroofd van een nominatie voor Best Actress. Toch ziet Timo nog potentie in deze categorie: “ik wil graag dat Lily Gladstone wint – de eerste Native American die genomineerd is voor beste actrice – maar Emma Stone is wel écht mijn nummer 2.” Steek die maar in je zak, Emily. De actrice van Poor Things heeft alles uit de kast gehaald voor haar vertolking van Bella Baxter – de Frankengirl – wat naar mijn mening zeer verdiend een nominatie opleverde. 

“Visueel gezien is Poor Things misschien wel vetter dan Barbie”, haalt Timo aan. “Ik ben wel echt een sucker voor die sets, waarbij je accepteert dat het niet echt hoeft te lijken.” Het doet ons denken aan theater. Sowieso is alles absurdistisch wat je ziet, door de impressionistische taferelen en dromerige fisheye shots. Poor Things is de eerste film van Yorgos Lanthimos die gebaseerd is op een boek. Hierin voedt een karakteristieke wetenschapper een stiefdochter op: een volwassen vrouw met het brein van een baby. Langzaam maar zeker worden mannen verliefd op haar; iets wat zorgt voor het nodige ongemak in de bioscoopzaal. “Ze ontdekt haar eigen seksualiteit, maar ze gedraagt zich als een peuter.” “Een soort Jacob Black die imprint op Renesmee verhaal”, vul ik aan. 

In verloop van tijd wordt het karakter van Bella zelfbewuster en intelligenter. Net als in Barbie wordt het hoofdpersonage onderworpen aan ethische levensvragen, terwijl ze zich begeeft in de grote wijde wereld met alle gevaren van dien. “Het zijn feministische films, waarbij de man in het verhaal zich gedraagt als een stampvoetende baby, omdat het hem niet lukt haar te domineren,” merkt Timo op. Beide films gebruiken ook quirky comedy om diepere vragen over het leven te beantwoorden; eigenlijk schoolvoorbeelden van feministische films die gemaakt zijn zodat mannen het begrijpen. Maar waarom is Barbie dan niet nét zoveel genomineerd als haar gelijke? “Ik wil ook niet dat het een zeik artikel wordt waarin we pleiten voor gerechtigheid voor Barbie, maar als je de twee naast elkaar legt is het wel opmerkelijk.” 

En zo komen we terecht bij de beste mannelijke acteurs, waar opvallend genoeg Ryan Gosling en Mark Ruffalo allebei genomineerd zijn voor de soortgelijke rol van ‘stampvoetende baby’. Desalniettemin beide fantastisch vertolkte rollen met een hoog theatergehalte. Verder is Timo niet zo te spreken over de andere genomineerden: “van de andere bijrollen denk ik gewoon ‘ja, you did the thing ’. Het is allemaal geen ‘I’VE ABANDONED MY BOOOOY ’. Die zit er niet tussen dit jaar.” 

Ryan Gosling maakt dus kans om Barbiegeschiedenis te schrijven, terwijl regisseur Greta Gerwig moet toekijken vanaf de zijlijn. En dat is niet de enige juice rondom deze film… “Heb je meegekregen dat er een discussie was over het verschil tussen Adapted en Original Screenplay?” En dan zie ik dat Barbie een nominatie heeft ontvangen voor haar ‘aangepaste’ scenario. “Barbie bestaat al als personage, maar er is niet een verhaal waarop het scenario gebaseerd is”, meent Timo. Best gek, al helemaal als je kijkt naar May December: het waargebeurde verhaal dat volgens de Academy dan weer wordt gerekend als origineel scenario.  

“Another reason waarom de Oscars eigenlijk gewoon diplomatieke bullshit is. Als je er echt over nadenkt is het een of andere kafkaëske nachtmerrie als je probeert te begrijpen waarom films wel of niet genomineerd zijn en in welke categorie.” Geen zorgen beste lezer, die moest ik ook even opzoeken. Timo heeft het hier over een realiteit waarin bureaucratie steeds meer grip krijgt op het individu (zo leer je toch nog iets nuttigs in dit artikel). 

En nut heeft ‘t. Want Timo maakt een zeer terechte brug naar de beruchte Hollywood Strikes van afgelopen jaar. Volgens hem kijkt de Academy naar de awardshows die voorafgaan aan de Oscars. Door de strikes vallen die dit jaar later dan de Oscars, dus zorgen ze niet voor een stand van zaken wat betreft film. Zo vallen bijvoorbeeld de invloedrijke Writers Guild Awards dit jaar pas in April. Hiernaast komen films vaak rond november uit op om de Oscartrein te springen, maar door de demonstratie kwamen de films te laat in de bioscopen. En tenslotte was groots campagne voeren voor een film niet goed mogelijk, wat wél nodig is voor een nominatie. Neem bijvoorbeeld de film Napoleon: een grote productie met Oscar-winnaar Joaquin Phoenix, waar bijna niemand over sprak. Voor Timo was deze film sowieso geen persoonlijk favoriet: “echt zo’n film waar niemand om vroeg en waar de kijker geshockeerd wordt om het shockeren. Like… we’ve all seen Midsommar. ” 

Eenmaal aangekomen bij Best Director valt het ons weer eens op dat we te maken hebben met een gevestigde orde wat betreft regie. “Regisseurs die al lang in de industrie zitten kunnen wegkomen met een film van 3,5 uur.” We hebben het natuurlijk over Killers of the Flower Moon van Martin Scorsese. Zelf begrijp ik de kritiek op de lange tijdsduur van de film, maar persoonlijk kon ik het waarderen. Op een zondagochtend naar de film en op je sokken in de pauze thee halen en rondvragen of iemand al heeft geslapen; ik vind ’t fantastisch. En door de gebrekkige cuts in de dialogen bleef het gesprek altijd realistisch. Maar goed, Timo en ik zijn groot TikTok fans, dus ik heb respect voor zijn korte aandachtsboog. 

Waar Timo wél zijn volle aandacht aan wil schenken is The Boy and the Heron, zijn favoriete film van dit jaar. “Ben jij een Spirited Away stan ?”, vraagt hij kritisch. Niet schrikken jongens, ik vind Studio Ghibli films heel vet, maar ik voel er geen nostalgische liefde voor. Denk bijvoorbeeld aan studenten die Harry Potter voor het eerst kijken en dan zeggen: ‘ja wel leip die Voldemort’. Vandaar dat ik er liever over zwijg. Maar Timo is duidelijk groot fan en hij weet met zijn uitleg me te overtuigen deze laatste film van Hayao Miyazaki toch een kans te geven. “Het hoofdpersonage duikt in een fantasiewereld en wordt meegenomen in een droom. Het is een lang verhaal dat maar doorgaat en doorgaat. Ik vind dat echt geweldig.” 

Volgens Timo maakt Poor Things kans om de styling prijs binnen te slepen, maar in deze categorie houden ze volgens hem tóch het meest van een klassieke biopic over één of andere man. “Oh je hebt een nepneus op? And the Oscar goes to…”, weet je wel. We hebben het natuurlijk over Bradley Cooper’s Maestro, waarvoor hij overigens ook een nominatie heeft ontvangen in de categorie Best Actor. “Hij zegt dat hij zes jaar lang heeft getraind voor één scene in Maestro. Je kan een goede acteur zijn, maar dat hoeft niet te betekenen dat je kunt dirigeren.” Mijn gedachten sprongen direct naar Tjitske Reidinga, die van jullie ook?

“Is het heel Gen Z van mij dat ik hoopte op Saltburn voor beste cinematografie?”, vraag ik. Ik vond elk shot in deze film lijken op een schilderij, en dat kwam niet alleen door Jacob Elordi. Timo had sowieso gehoopt op Saltburn in de Oscars, bijvoorbeeld een nominatie voor Rosamund Pike. De film doet hem denken aan Triangle of Sadness, die vorig jaar groots in de nominaties viel. Volgens hem had dit te maken met de Gouden Palm die de film eerder won in Cannes; een erkenning die Saltburn niet heeft gekregen. 

Wel komt er meer begrip voor gekke films in cinema. “Sperma uit een bad drinken is natuurlijk shockeren, maar aan de andere kant gebeurde er in Poor Things ook allemaal gore shit. En Call Me By Your Name was ook genomineerd toentertijd.” We kiezen samen voor een nieuwe clickbait  titel voor dit artikel: “de Academy gaat wild voor sperma”. En daar sluit ik ‘m graag mee af, tot volgend jaar bij de 2025 Oscars.