In gesprek met de genomineerden van de VERS Awards #4

RAMY EN VIOLET - SCHADUW, TOT JE TERUG KOMT

Nadat haar geliefde naar het oorlogsfront is vertrokken blijft Mora alleen achter in een groot en leeg huis. Er is maandenlang geen nieuws en alleen via een videoboodschap kan ze tegen hem praten. Mona wacht en dwaalt eenzaam rond in het verlaten huis, als een schaduw van wie ze ooit was.

We delen beiden een fascinatie voor het andere perspectief op het oorlogsverhaal. In boeken krijg je vaak het verhaal over het oorlogsfront te lezen. In Atlantique (Diop, 2019) en het Achtste leven (Nino Haratischwilli, 2014) wordt de focus vooral op het thuisfront gelegd; hier zijn we door geïnspireerd. Voor hen is de oorlog eigenlijk een veel eenzamere strijd om uit te vechten. De chaos, wanhoop, geen nieuws krijgen, wachten en daar gek van worden. We wilden die mensen ook een plek geven als vechters. 

De film is redelijk snel gemaakt omdat er een deadline voor school gehaald moest worden. We moesten schrijven voor zo weinig mogelijk personages. La Voix Humaine (de voorstelling) hebben we gebruikt voor vormelijke studie waar vanuit het idee kwam om een videoboodschap te creëren voor het begin. Als personage kun je je dan wel richten op iets en er wel een conflict is zonder dat er iemand moet zijn. De zus is er bijgehaald omdat je toch meerdere mensen nodig hebt om een soort confrontatie of frictie te creëren.

Iedereen stond te popelen om weer eens een film te maken. Er ging eigenlijk niks mis, alles was heel precies gepland van tevoren. Er hing een fijne en rustige sfeer.

De film is op verschillende manieren te interpreteren. Wij denken dat de film ook te verbinden is aan de pandemie; het alleen zijn in een huis, het missen van je geliefde. Het is een portret van eenzaamheid en vooral eentje die eigenlijk niet zo hoopvol is.

We vertellen graag met beeld. We hebben dat ervaren als een oefening. Aan het begin gaven we alle informatie waarna we de rest volledig hebben losgelaten. De betekenis zit dan vooral in het beeld. Onze DOP en sound designer Willem hebben hier hun magische twist aan gegeven. De muziek heeft het echt naar een hoger niveau laten stijgen.

Het is heel fijn dat het platform bestaat. We denken dat je bij veel filmfestivals snel verdrinkt tussen al gevestigde waarden. Het is mooi dat er plekken bestaan die echt toegewijd zijn aan jonge en beginnende makers. Er is een nieuwe generatie op weg die klaar zijn om nieuwe verhalen te vertellen. Het is mooi om te weten dat die allemaal een plek gaan krijgen. 

Ik ben volop aan mijn korte film bezig en ik heb er een goed gevoel over. Na mijn afstuderen kijk ik uit naar een leven zonder school en een beetje rust na het werk wat ik doe. Graag zou ik ook een keer spelen zodat ik die eindverantwoordelijkheid op de set een keer los kan laten. Die verantwoordelijkheid vind Violet juist zo leuk.

Met het spelen sta je in iemands anders verhaal. Je hebt wel macht over je eigen rol maar dan gaat iemand er ook weer mee aan de haal. Daarom ben ik nu ook aan het schrijven zelf. Maar mijn grote liefde is wel spelen. Ik ben heel blij dat er ook weer theater aankomt. Er staat een voorstelling op de planning, waarvoor we in september gaan beginnen met repeteren.

SVEN PEETOOM - FIETSVAKANTIE

Fietsvakantie is een korte road movie, waarin twee jeugdvrienden, Ravi en Vincent, fietsend onderweg zijn naar een concert, terwijl ze wilde avonturen beleven. Een biografische film van Sven Peetom (1993); vroeger ging hij altijd op fietsvakantie. Dat gevoel van vrijheid, ontdekken, avontuur en jong zijn wilde de filmmaker nog vangen, zolang het nog vers in het geheugen lag. 

De film is eigenlijk herschreven in de montage. Er werd van tevoren gevraagd om een heel duidelijk script met dialoog en structuur, terwijl mijn films nooit zo rechtlijnig zijn. Ergens tijdens het schieten voelden we dat het onnatuurlijk was. We wilden de kijker meenemen op reis en meer een gevoel dan een verhaal overbrengen. De film geeft ruimte voor meerdere lezingen van dat gevoel. Het mag van mij best ambigu zijn wat er nou precies met de jongens gebeurd; of het nou vrienden zijn of dat het een beginnende liefde is.

Het was een van de fijnste shoots die ik ooit heb gehad. Dit kwam mede doordat we enorm veel tijd hadden. We zaten 7 dagen in een huisje en hadden de tijd van ons leven. Er was een soort vakantiekamp gevoel op set. We dronken biertjes en sliepen uit. Die sfeer zorgde voor betere improvisatie en dus een betere film.

Ik hou zelf erg van Guerrilla filmmaking waarbij je ergens zonder toestemming met een kleine camera en de boom verstopt in je tas gaat filmen. Voor de kermis scène zijn we gewoon een kermis opgerend met een camera. Ik had de acteurs opgepompt om te doen alsof ze heel dronken waren en af toe konden we ze bijna niet volgen, zo buitenzinnig waren ze. Deze scène is mijn favoriet geworden. Het licht, de kleuren, het dronkenschap. Die hele roes, het hoort er echt bij.

Ik ben een autodidact, ik heb geen filmacademie of iets gedaan. Dat betekent dat je tegen veel gesloten deuren aanloopt, bijvoorbeeld die van het Filmfonds. Dan is het fijn dat er andere instanties zijn zoals VERS waar je dingen kan leren, waar je mensen ontmoet en waar je je stem kan laten horen.

Ik heb het nu voor elkaar gekregen dat ik kan leven van films maken. Ik ben heel blij dit punt te hebben bereikt. Ik ben op dit moment m’n eerste webserie met VPRO aan het ontwikkelen. Daarna zou ik het liefst lange films maken. Het liefst een arthouse film want naar mijn mening heeft Nederland er daar nog niet genoeg van.

TIMO OTTEVANGER - STUCKWITHU

In stuckwithu spenderen Gaby en Kesh hun dagen met het ophalen van jeugdherinneringen en het eten van McDonald’s op de parkeerplaats. Wanneer ze horen over een schuimparty, besluiten ze nog één keer hun tienerjaren te herbeleven.

Op de filmacademie ontmoette ik scenaristen Elvira Porcedda en Perla Vita Beerens. Met hen werkte ik ontzettend fijn samen en ik had zin om iets te maken wat iemand anders bedacht had. Na m’n afstuderen in 2019 werd ik gevraagd een korte film te maken met NL film en ik dacht gelijk aan hen als duo. Zij schrijven graag biografische verhalen; over meisjes die in hun jeugd blijven hangen en nog niet goed weten wat ze willen in het leven. 

Qua stijl zijn we geïnspireerd door Euphoria. Die serie is heel vrij in z’n vertelling. Er wordt bijna elke scène van stijl geswitcht terwijl het toch heel stijlvast voelt. Dat hebben wij ook geprobeerd. (Camera)mensen zijn over het algemeen vaak bang om dat soort keuzes te maken. Op de filmacademie leer je namelijk heel erg één stijl te kiezen. Ik vind dat zelf een oude gedachte en volgens mij hebben we dat ook bewezen. Een verhaal is niet één rechte lijn. Vertel het met de filmische middelen die je hebt en kijk naar wat het verhaal op elk moment nodig heeft.

Je leeft als kijker mee met de personages en hoopt dan dat ze van hun fouten leren, wat Gaby en Kesh niet doen in deze film. Dat is op metaniveau de grap. De film doet precies wat een film niet zou moeten doen. Qua gevoel hebben we altijd geprobeerd een soort nostalgie te vangen, bijvoorbeeld met het gebruik van “Sterrenstof” van de Jeugd van Tegenwoordig. De herinnering is altijd glanzender, kleurrijker, zoeter en zachter dan de werkelijkheid.

Gedurende het schrijven van het scenario kwamen we erachter dat kinderen van dertien à veertien jaar oud er tegenwoordig ook gewoon als zeventien of achttien jaar oud uit zien. Dit zat tegen omdat er een duidelijk verschil moest zijn tussen de twintigers en de jonge meiden waar zij zo naar terug verlangde. Uiteindelijk hebben we dat opgelost met wat tekstjes; de tieners hebben het heel verbaal over dat ze zo jong zijn. Deze film is vlak na de eerste lockdown gemaakt. Dat gaf extra stress omdat we ons natuurlijk scherp aan de regels moesten houden. Toch ben ik erg trots op hoe we het voor elkaar hebben gekregen: de rij met kinderen, het schuimfeest en de supermarkt. Ik ben over het algemeen heel blij met deze film en dat is niet altijd het geval.

Er zijn veel filmmakers die elk jaar afstuderen en er is maar zoveel aan geld. Er wordt vanuit het Nederlandse filmfonds veel aan commerciële producties gegeven. Er blijft maar een klein stukje over voor jonge, nieuwe makers die soms graag willen experimenteren. Het is lastig om daar tussen te komen. Het blijft echter belangrijk dat nieuwe makers een stem krijgen dus ik denk dat dit soort initiatieven alleen maar super goed zijn. In Nederland is het vaak die polderdrama cultuur; dat houdt in dat de films heel erg dichtbij huis worden gehouden. Ik denk wel dat er veel meer mogelijk is qua stijlen en genres.

Ik heb niet echt concrete plannen voor de toekomst. Elk jaar probeer ik naar meer en groter te gaan maar er is geen einddoel. Graag zou ik ooit een televisieserie maken. Ik hou van korte dingen; mijn spanningsboog is kort, daarom is het fijn dat ik nu ook werk bij een reclamebedrijf. Voor videoland ben ik nu een mid-lengte film aan het maken. Die komt in september uit. Ik hoop dat deze deuren zal openen voor mij.