5 Tips van Pedro Almodóvar vanaf TIFF23

Zelfs Pedro Almodóvar begon zijn filmcarrière naast een gewone baan. Hij was administratief medewerker voor een telefoonbedrijf terwijl hij achter zijn bureau aan zijn eerste scripts schreef. De scripts waarmee Almodóvar bekend werd door zijn kleurrijke, provocerende en seksueel expliciete werk.

Daarvoor haalde hij overigens soms ook inspiratie uit zijn eigen leven, zo bleek uit een gesprek met TIFF’s CEO Cameron Bailey. Het hoofd van het Canadese festival nam deze september in de serie In Conversation With plaats naast de legendarische Spaanse filmmaker en vroeg hem het hemd van het lijf over zijn werk. 

Wij verzamelden zijn vijf beste schrijf- en carrièretips voor iedere beginnende maker. 

“Als kind waren de films die ik fantastisch vond allemaal in technicolor gedraaid”, begint Almodóvar. “Ik zocht in mijn eigen leven en werk vervolgens altijd naar die kleuren: explosief en bruisend, vol leven. Daar begon het voor mij allemaal mee.” Dat hij regelmatig genres mixt wijdt hij ook aan die toewijding aan het levendige, omdat volgens hem het leven ook zo werkt. “Je kan in een gewone dag van comedy naar horror springen. Zo reflecteer ik in films op wat ik meemaak.”

Voor Pedro Almodóvar is zijn script misschien wel het belangrijkste onderdeel van het hele maakproces. “Als ik schrijf wil ik het liefst alle problemen op papier hebben opgelost. Nog voor ik de set op loop en de camera aangaat, moet alle structuur in het script staan”, vertelt hij. En dat geldt ook voor wat hij noemt de ‘morele autonomie’ van zijn personage. “Een huisvrouw is misschien beperkt tot werk in het huis en het opvoeden van de kinderen, maar van binnen heeft ze nog steeds alle autonomie en vrijheid.” In zijn film What Have I Done to Deserve This? (1984) bijvoorbeeld vermoordt Carmen Mauras personage haar man en dat ziet hij als onderdeel van háár expressie. “Als je je personage morele autonomie geeft, zijn ze vrij om te doen wat ze willen en dat maakt voor een onvoorspelbare en spannende film om naar te kijken.”

3. Woorden FTW

Zijn nieuwste, korte film Strange Way of Life (2023) blijft voor het eerst trouw aan één genre: de Amerikaanse Western. Maar de titel is een uitzondering; het komt van een Portugees liedje over je leven lijden terwijl je - figuurlijk - met je rug naar je verlangen gekeerd staat. “Ik voelde me aangesproken om over verlangen te praten in een genre dat over twee mannen gaat”, vertelt hij. Maar je ziet ze nooit naakt. “Er is één nacht, vol warmte en connectie, maar ik heb ervoor gekozen geen naakte lichamen te tonen. Om de woorden meer tot hun recht te laten komen. Woorden zijn soms zoveel belangrijker en emotioneler.”

Penélope Cruz, Antonio Banderas, Carmen Maura en Rossy de Palma: acteurs die bijna in één adem te noemen zijn met de Almodóvar film. Allemaal speelden ze in meerdere van zijn producties. Iets in deze acteurs sprak hem zo aan dat hij ze opnieuw en opnieuw vroeg op te komen draven. Ze inspireerden hem in zijn werk. “De eerste keer dat ik met Antonio Banderas werkte, vroeg ik hem me met verlangen aan te kijken. En hij deed het. De manier waarop hij dat deed, is de reden dat ik nog steeds met hem werk”, vertelt Almodóvar. “Neem Interview With a Vampire. Toen ik die film zag, voelde ik bij Brad Pitt en Tom Cruise de passie niet, maar toen Antonio binnen kwam, geloofde ik direct dat hij de ander wilde bijten. Hij kan met zoveel intens verlangen naar een object of persoon kijken, het maakt echt niet uit wat het is. Dát is een goede acteur.” Dus, find your tribe, een groep mensen die jou begrijpt en jij begrijpt.

Almodóvar vertelt Cameron Bailey en het publiek in de zaal dat hij nooit de beste herinneringen had aan zijn jeugd. Maar dat hij nu pas inziet hoeveel hij eigenlijk heeft gehad aan de vrouwen om zijn moeder heen. Dat zij hem deels hebben opgevoed. “Mijn werk heeft veel te danken aan de boodschap die ik van hen leerde”, legt hij uit. “Nu zou je kunnen zeggen dat recente films als Julieta (2016), Pain & Glory (2019) en Parallel Mothers (2021) allemaal in dezelfde categorie vallen, waarin ik mijn onderwerpen met meer rust en terughoudendheid benaderde dan in eerder werk.” In Julieta en Pain & Glory blikken twee personages terug op hun leven en de keuzes die ze maakten en Parallel Mothers duikt in het leven van twee moeders, die op dezelfde dag bevielen. “Ik veranderde mijn aanpak wel bewust, ook om mezelf niet te herhalen, maar dat ging organisch. Ik had geen pretentie om mezelf opnieuw uit te vinden: de verhalen vroegen erom.”