15-10-2020

VERS magazine

Column: Beïnvloeden van verhalen

Of ik een serie columns vanuit zeer persoonlijke beleving wilde schrijven, die ingingen op dat ik multidisciplinair kunstenaar ben. Ik schrijf, teken en dicht. Soms schiet ik kunstzinnige foto’s, die ik verwerk in een film. Misschien maak ik over vijf jaar ook wel muziek. Voor mij is het verhaal leidend, de techniek ondersteunt. Dat is geen gepoch, dat is een ontdekking. 


Verhaaltechnieken kunnen elkaar ten positieve beïnvloeden, zo is mijn overtuiging. Mijn schrijfstijl in proza is richting metaforisch poëtisch gegaan, vooral nadat ik een aantal korte films heb geschreven en geregisseerd. Het is een intens genot om na het realiseren van een film te werken aan een nieuw boek, omdat het in mijn hoofd werkt alsof de net gerealiseerde film beelden naar mijn brein transporteert die in mijn boek eindigen. Niet 1 op 1, maar er is als het ware een database aan beelden in mijn geheugen vanwaar ik uit put om te schrijven aan een nieuw boek. Dat schrijft niet alleen lekker weg; je merkt ook aan jezelf dat de eigen geest een inspiratiebron is geworden. Handig hulpmiddel daarbij is dat ik al mijn ideeën, poëzie en korte prozaverhalen in een cloud-omgeving zet. Zo heb ik nu 4500 gedichten geschreven, waar ik soms aansprak op maak als ik een nieuw idee uitwerk. 

Tijdens het schrijven van een volgend boek ontstaat een ander proces in mijn hoofd: inspiratie voor nieuwe filmideeën. Dat gaat van zeer experimenteel tot speelfilm. Wellicht niet allemaal realiseerbaar op dit moment, maar het idee mag er zijn. Ik ben blij met het ontstaan ervan. Het hoeft niet zo te zijn dat dat idee meteen fysiek iets oplevert – ik ben geen fabriek. 

Ik weet niet exact hoe dat werkt en waarom dat zo gaat in mijn hoofd. Het is wat dat betreft net zo raar als verklaarbaar, iets wat ik ook heb met het uitwerken van een verhaal. Omdat ik in een personage duik, word ik een moment of een korte periode dat personage. Als ik dat dan uitwerk op het terras ontstaan er hele aparte, bijzondere conversaties met bedienend personeel. Dat is echter graag de plek waar ik mijn proza en scenario’s uitwerk, want dan houd ik de personages buitens huis. 

Om dit heel concreet te maken: een narcistische persoonlijkheid met schizofrene kenmerken zal complete gesprekken in zichzelf kunnen voeren. Die gesprekken slaan in zijn hoofd ergens op, maar hebben geen connectie met de werkelijkheid waarin hij leeft. Als ik dat op het terras uitwerk en een bak koffie bestel, kan dat al een issue vormen, want de schizofreen die schakelt naar de werkelijkheid valt op bij de ander. Dit personage kan een verhaal zowel grappig, absurdistisch, confronterend, schokkend als illusionair maken. Kortom: voor de kijker of de lezer een zegen, voor de bediende op het terras wellicht een nachtmerrie of een raar moment. 

Het heeft me daarin veel gegeven om schijt te hebben aan wat anderen van deze werkwijze vinden, zowel in hoe de verhaaltechnieken elkaar beïnvloeden in mijn hoofd als in het uitwerken van een verhaal op het terras. De vrijheid die ik mijzelf daarmee heb toegeëigend ebt door in mijn verhalen, want vanuit vrijheid ontstaat de mooiste creativiteit. 



Onze redacteur Wouter Springer schrijft boeken en films, tekent en dicht. Met deze column-reeks geeft hij een inkijkje in zijn multidisciplinaire brein. Lees hier zijn vorige columns 'Iets niet proberen is geen argument' en 'De goudmijn in mij'. 

 

 

VERS VOLGEN

     

SCHRIJF JE IN
VOOR DE NIEUWSBRIEF